De kracht en angst van een leeg huis, overwegingen naar aanleiding van de Netflix-serie Consumed.

In deze Canadese serie helpt een kordate en struise professional organizer, Jill Pollack, overspoelde families met zachte, doch dwingende hand hun huis en leven op te schonen. Hierbij wordt een radicale aanpak gehanteerd, welke zonder tv-programma niet makkelijk kan worden toegepast. Maar er zit iets in wat me ongelooflijk intrigeert. Namelijk de confrontatie met en het plezier van de leegte.

Radicale aanpak

Nadat de problemen in kaart zijn gebracht, waarbij de kijker beelden ziet van overvolle kamers en garages, start Jill’s radicale aanpak. De bewoners mogen een kleine hoeveelheid noodzakelijke spullen houden, maar moeten daarna alle andere spullen in grote dozen en kratten inpakken. Dit inpakken moeten ze zelf doen, alles moet door hun handen gaan. En het moet binnen een aantal dagen gebeuren. De kijker, maar ook het gezin, krijgt zo inzicht in bestaande gezinspatronen. Een vader die bijvoorbeeld gewoon gaat werken, zijn vrouw met deze enorme klus en 4 kleine kinderen achterlatend. 

Als alles met moeite is ingepakt komen verhuizers alles afvoeren. 
En dan is er leegte! Het lijkt alsof het huis aan de bewoners wordt teruggegeven. Ze kunnen gewoon in hun bedden stappen zonder eerst over alles heen te moeten klauteren. De meubels komen ineens weer uit. Maar nog belangrijker, de mensen worden anders zichtbaar.

Wat zie ik in deze leegte

Voor mij is het een verademing om het huis te kunnen zien, lucht, ruimte. Stoelen om op te zitten, een bank om op te hangen, een bed om in te slapen, een tafel om spelletjes aan te spelen. Het voelt als een vakantiebungalow, met de belofte van nog niet-ingevulde dagen.
Het huis blijft 2 weken zo leeg en dat geeft de bewoners de mogelijkheid om te wennen aan deze situatie. en dat is nodig. Er wordt geworsteld, genoten, ervaren wat gemist wordt, op adem gekomen.

De leegte brengt ook in beeld wat het effect was van al deze spullen op de bewoners.
Spullen geven op een bepaalde manier veiligheid. Maar ze zijn soms ook een muur tussen jezelf en de ander, je kunt je er immers achter verschuilen. Of ze zijn een reden om boos en verdrietig te zijn en te blijven. Schaamte kan de reden zijn om geen bezoek of logees binnen te laten of een etentje te organiseren. 

Tijdens deze 2 weken worden veel patronen duidelijk. Wat heeft de situatie gekost en wat heeft het gebracht. Ineens wordt er weer gesproken, er worden spelletjes gespeeld. Kortom, het contact wordt positiever. Tijdens deze 2 weken wordt de kracht en angst van een leeg huis tastbaar.

Ja, zo wil ik het

De gezinnen doen natuurlijk niet zo maar mee, ze willen uit hun ellendige situatie komen. 
Geleidelijk aan zien ze hoe het óók kan en hoe ze hun huis willen gebruiken. En dan is daar gelukkig ook nog een klusman, die rekening houdend met hun wensen en situatie, prachtige oplossingen verzint en het huis opknapt. 

En weer opruimcoach Jill. Want na 2 weken gaat het gezin naar een grote opslag, waarin al hun spullen uitgestald staan. En midden tussen al die spullen staat Jill, in een groot, afgetekend vak. Het gezin krijgt nu 1 dag de tijd om te bepalen welke 25% van hun bezittingen mee terug naar huis gaat. De rest gaat weg of wordt weg geschonken. Het keuzeproces is niet makkelijk, want alleen de spullen die in het vak passen mogen mee terug. Jill helpt de bewoners bij het maken van de keuzes en uiteindelijk is er, na een crisis, vaak opluchting over het resultaat.

 

garagesale

P.S. Geen foto van het programma, maar een garagesale. Het geeft wel een beeld van een uitstalling van spullen.

Hun eigen spullen in een compleet andere omgeving, dat lijkt mij voor de familie heel bijzonder. Ze hebben net 2 weken zonder die spullen kunnen leven. Spullen die hen wat hebben gebracht, maar ook heel veel levensgeluk hebben gekost.

Met nieuwe ogen naar je spullen kijken

Het voelt voor mij als een ‘depersonalisering’ van de spullen.
Wat ik hier schrijf kan natuurlijk niet. Want depersonaliseren slaat op een persoon. Maar toch werkt het volgens mij zo. Omdat de spullen niet meer in hun gewone omgeving staan, kunnen de mensen makkelijker bepalen wat echt belangrijk voor ze is. Thuis is het moeilijker iets weg te doen, want het ‘hoort’ immers in die kamer, in die kast, op die plank of daar in een berg op de grond. Dat is het beeld dat de mensen lange tijd op hun netvlies hebben zitten. Hoewel ze er last van hebben, zien ze de chaos eigenlijk niet meer. 

We kennen het allemaal dat we ook onze eigen rommel soms niet zien. Tot je terug komt van vakantie en ineens met nieuwe ogen naar je vertrouwde omgeving kijkt. Zo werkt het bij deze mensen volgens mij ook.

Na het voelen van de kracht en de angst van de leegte, zien ze hun spullen met nieuwe ogen. 
En dat geeft ruimte voor een nieuw begin.
Ik ga zeker alle afleveringen kijken!

Heb je Netflix? Wat vind jij van het programma?

 

Hier vind je de link naar het programma.

gratis videoserie

 

Klik hier om aan te vragen!